Dil insana has bir özelliktir ve kendisini “isimlendirme kabiliyeti”nde izhar eder. İsimlendirmek, bir sesi, bir şeyi işaret ve temsil edecek bir şekilde, tahsis etmek demektir. İnsan dışında diğer canlılar sesler çıkararak aralarında iletişim kursalar da, bunu isimlendirme yoluyla gerçekleştirmiyorlar. Öyle olduğu için dünyanın bütün bölgelerindeki arıların da, karıncaların da, kedilerin de bir tane iletişim tarzı ve yolu var. Bütün kediler dünyanın her yerinde benzer bir şekilde “miyavlarlar”.

Bir şeyin adını koymak, onu insanların iştirakine açmak demektir. Dil esas itibariyle olanı izhar ederek iştirake açar; böylece insanın varlığının devam ettirmesinin ön şartı olan diğer insanların desteğini ve her türlü başarının esasını teşkil eden (onlarla) iş birliğine imkân sağlar. İnsanın tab’an medeni olması da tam olarak bunu ifade eder.